Το “La Famille Express”, το “Παναγιώτης” , εγώ και άλλα ναυάγια

Το “La Famille Express”, το “Παναγιώτης” , εγώ και άλλα ναυάγια

Οι πιο πολλοί θα σκέφτονται: “Τι κρίμα! Τόσο ωραία σκαριά!”

Είχαμε φτιαχτεί για μεγάλα ταξίδια, πράγματι. 

Ευρύχωρα αμπάρια, για μεταφορές.

Πήγαμε και ήρθαμε αρκετές φορές με επιτυχία.

Μεγάλα ταξίδια, βέβαια, δεν κάναμε ποτέ.

Κάτι λίγα αποκομίσαμε.

Κι όταν, επιτέλους, ήρθε η ευκαιρία να ταξιδέψουμε μακριά

και γεννήθηκε η ελπίδα για τα μεγάλα κέρδη,

μείναμε ασάλευτα,

δεμένα από τις άγκυρες της φύσης και της ανάγκης

(οι νόμοι τους έχουν καθολική ισχύ)

Αντί να σκίζουμε τα μαύρα νερά των ωκεανών,

βουλιάζουμε σε ακτές και ταπεινά αραξοβόλια,

Τα σωθικά μας, λεηλατημένα από καθετί πολύτιμο

κατοικήθηκαν από αχινούς

“Μην αγγίζετε”

Η πλώρη μας, αφυδατωμένη από τον ήλιο και τον άνεμο

διψάει για κύμα και περιπέτεια.

Τα κατάρτια μας, μαραμένα 

δακρύζουν σε κάθε καταιγίδα.

Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που θαυμάζουν

την ακινησία μας,

έτσι ωραία που σαπίζουμε 

στις παραλίες των παιδικών μας χρόνων…

Δε θέλαμε άλλα ταξίδια! 

Πόσο να αντέξει κανείς τη ναυτία,

τα χαστούκια των αέρηδων

και τα μικρά λαδωμένα χέρια των μηχανικών;

Παραμένουμε έτσι, όμορφα κουφάρια,

για τους ρομαντικούς 

-πάντα υπάρχουν κάποιοι-

που θα ανέβουν στη γέφυρα,

να ονειρευτούν 

-για λίγο- 

πως ταξιδεύουν με την παλίρροια

και, σαν τα παιδιά, θα παίξουν τους ναύτες

χωρίς μεγάλο κίνδυνο.

Κι ύστερα θα χαράξουν στα κορμιά μας

μικρές ουλές,

ανορθόγραφα μηνύματα αγάπης και αιώνιας πίστης.

Λίγη πίστη μπορεί να μετακινήσει βουνά,

αλλά όχι εμάς.

Δεν προσδοκούμε ανάσταση νεκρών,

τίποτε δεν προσδοκούμε. 

Οι μεγάλες προσδοκίες μας οδήγησαν εδώ.

Και το ταξίδι συνεχίζεται…