ΣΤΑΘΜΟΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

Σταθμός Πελοποννήσου

1884 - 2005

Μέρος καλό για κομπογιαννίτες οι σταθμοί.

Μπορούν να προσποιηθούν πως θεραπεύουνε το σύνδρομο 

των αναχωρίσεων και αφίξεων.

Γ. Γκούμας, Αναχαιτισμένος 

30 Ιουνίου 1884. Εκείνη τη μέρα γεννήθηκα. Οι γονείς μου, Γάλλοι μηχανικοί. Μετά από πέντε χρόνια άκουσα για πρώτη φορά το σφύριγμα του Σταθμάρχη. Είδα να με πλησιάζουν αργά τα πρώτα βαγόνια καθώς τα έσερνε ασθμαίνοντας μια βαριά ατμομηχανή. Ένιωσα μέσα μου την προσδοκία του ταξιδιού. Μέσα στις ευρύχωρες αίθουσες αναμονής με τα μαρμάρινα τζάκια, τα ρετρό μωσαϊκά, τους κρυστάλλινους πολυελαίους και τα ζωγραφιστά ταβάνια…

Μην χαζεύεις τα ταβάνια, θα χάσουμε το τραίνο, άκουσα μια φωνή! 

Κάποιοι κατευθύνονταν βιαστικά στην αποβάθρα. Άλλοι θαύμαζαν τις βαριές ξύλινες πόρτες με τα φτερωτά χερούλια, σύμβολο του Ερμή - για να μην ξεχνάμε και το μυθικό παρελθόν μας. Μερικοί κοιτούσαν με ανυπομονησία το μεγάλο ξύλινο ρολόι στην κεντρική σάλα - κάποιον δικό τους θα περίμεναν. Και ένα ετερόκλητο πλήθος υποψηφίων επιβατών θορυβούσε μπροστά από το ξύλινο κουβούκλιο των εισιτηρίων. 

Δύο δια Πάτρας, μετ᾽ επιστροφής παρακαλώ! Τί ώρα αναχωρεί η ταχεία; Είναι απόλυτος ανάγκη να αναχωρήσωμεν σήμερον!!! 

7 Αυγούστου 2005. Δεν ξανασφύριξε από τότε ο Σταθμάρχης. Τα τραίνα έφυγαν για πάντα. Μαζί τους έφυγε και το πολύβουο πλήθος. Άδειες οι αίθουσες αναμονής, έρημη και η αποβάθρα. Οι βαριές ξύλινες πόρτες σφραγίστηκαν. Οι φαρδείς διάδρομοι και η κεντρική αίθουσα, κάτω από το φως του ήλιου, που βάφεται κιτρινωπό, θυμίζουν πια σκηνικό από μυθιστόρημα. Ο χρόνος σταμάτησε στο παλιό ρολόϊ. Τα φώτα έσβησαν. Μόνο το σήμα στις σιδερένιες πόρτες έμεινε για να θυμίζει την παλιά μου ταυτότητα. ΣΠΑΠ: Σταθμός Πελοποννήσου Αθηνών Πειραιώς. Πρώην! Θα ᾽πρεπε να προσθέσουν άλλο ένα Π.