ΟΙ ΤΟΠΟΙ ΜΙΛΟΥΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ

Οι τόποι μιλούν τελευταίοι

Κεντρικό Ζαγόρι

Πίνδος, Λάκμωνας ή Ζυγός, Ζυγόρειον, Ζαγόριον… Ζαγόρι. Τόπος κλειστός, δύσκολος. Η φύση, όταν φτιάχνει τα φρούριά της, παραδίδει μαθήματα αρχιτεκτονικής. Ψηλά, απόκρημνα βουνά, βαθιές χαράδρες, ορμητικά ποτάμια, πυκνά δάση. Για τον άνθρωπο, όμως, δεν υπάρχει εμπόδιο που δεν μπορεί να ξεπεράσει, τόπος που δεν μπορεί να στεριώσει. Ιχνηλατώντας τη, αφουγκραζόμενος το χτύπο της καρδιάς της, παιδί της φύσης κι αυτός, βάζει στοίχημα επιβίωσης και χαράζει τις γραμμές του. Γραμμές από πέτρα. Υλικό φυσικό, σκληρό, δοκιμασμένο, σύμβολο ανθεκτικότητας κι επιμονής, σμιλεμένο με υπομονή  και κόπο, εναρμονισμένο με το φυσικό ανάγλυφο. Γραμμές που ενώνουν, γραμμές που χωρίζουν. 

Κι ο φακός του φωτογράφου, τι πρέπει να διασώσει από όλα αυτά και τι να απαρνηθεί;  Τη φύση; Την ανθρώπινη ιστορία; Την πέτρα, που ανασαίνει κάτω από τον ήλιο, τρομακτικά ζωντανή και τον παρακολουθεί μέχρι και στα όνειρά του; Εδώ, η δεξιοτεχνία συναγωνίζεται την πνευματικότητα. Και οι δυο μαζί οδηγούν στην αισθητική απόλαυση. Ο φακός εστιάζει στους απλούς, αυστηρούς, απόλυτα γεωμετρικούς όγκους. Στους μονοκεντρικούς, πυκνοδομημένους οικισμούς με τον έντονα αμυντικό χαρακτήρα. Στο δίκτυο των πεζοδρόμων που τους διατρέχει και στις αρκάδες των τοξωτών γεφυριών, που θυμίζουν προϊστορικά όντα. Αφήνει το φως του χειμωνιάτικου ήλιου να αγκαλιάσει  την πέτρινη, χωρίς διάκοσμο τοιχοποιία, τους οβορούς, τα σκαλοπάτια, τα ρείθρα, τα πεζούλια, τις μικρές αυλές, το μεσοχώρι, προκαλώντας τη φαντασία να συμπληρώσει την ανθρώπινη παρουσία, για να ζωντανέψει η εικόνα.