ΜΙΑ ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ (Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

[...] Η απογοήτευση υπήρχε ευθύς εξαρχής στο σενάριο. Θα ᾽πρεπε να το είχα καταλάβει.
Είμαστε παράξενα όντα οι άνθρωποι. Φτιάχνουμε λαβύρινθους και μετά ψάχνουμε την έξοδο από αυτούς.
Όμως, οι σχέσεις των ανθρώπων, ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι μια εξίσωση που τη λύνει κανείς  άπαξ. Χρειάζεται καθημερινή άσκηση για να πετύχεις σύμπτωση απόψεων, όπως η ομοιοκαταληξία στο τέλος των στίχων. Θέλει κόπο. Η συμβίωση είναι ηρωισμός, μιας άλλης τάξης μεγέθους. Η συμβατότητα είναι επίτευγμα κι η αγάπη ένα είδος υπηρεσίας, ένα εγχείρημα αυτοβελτίωσης.
Στο γάμο απαιτείται θάρρος για να δείξουμε πόσο αδύναμοι είμαστε. Συχνά κουβαλάμε μέσα μας ένα θυμό, που έχουμε ξεχάσει από που προέρχεται. Κι αντί να ψάξουμε να βρούμε την αιτία του, παραμένουμε άναρθρα παιδιά.Όποιον κι αν γνωρίζαμε, στην πορεία θα αποδεικνυόταν ριζικά ατελής. Όλοι ατελείς είμαστε! Αυτό βέβαια το μαθαίνουμε πολύ αργά. Κι όταν προδίδουμε δεν είναι από αδιαφορία αλλά μάλλον το αντίθετο. Πρέπει να ενδιαφέρεσαι πολύ για το σύντροφό σου για να μπεις στον κόπο να τον προδώσεις. Και είναι βέβαιο πως μόνο τότε κατανοούμε τον άλλον, όταν μας έχει απογοητεύσει ουσιαστικά.
Η ζωή μάς παραμορφώνει καθώς μεγαλώνουμε. Κανείς δεν θα παραμείνει αλώβητος, όσο κι αν το πιστεύει. Συνήθως τσακωνόμαστε αντί να εξηγούμε τι πραγματικά θέλουμε. Γκρινιάζουμε, αντί να διδάσκουμε. Μας καταλύει το άγχος, αντί να αναλύουμε ο ένας στον άλλον τα άγχη μας. Και λέμε ψέματα. Και ρίχνουμε ευθύνες σε εκείνους που δεν πρέπει. Η αγάπη δεν είναι ενθουσιασμός. Η αγάπη είναι δεξιότητα, που την αποκτάμε λεπτό προς λεπτό, δάκρυ προς δάκρυ, πόνο προς πόνο κι αφού χάσουμε την ελπίδα πως μπορούμε να γίνουμε κατανοητοί. Μόνο έτσι επαναπατρίζονται τα συναισθήματα.
Δε φταίμε εμείς. Το σφάλμα δε βρίσκεται στη ζωή. Βρίσκεται στην τέχνη. Δεν υπάρχουν αληθινές ιστορίες αγάπης.

Το διήγημα έχει αληθοφάνεια, αλλά όχι αλήθεια. Άλλωστε, πρόκειται για μοντερνιστικό εσωτερικό μονόλογο, που έχει στόχο την ανάδειξη της υποκειμενικής θέασης της πραγματικότητας. Ωστόσο, η αφηγηματική φωνή έχει ομοιότητες με πρόσωπα πραγματικά. Ο ήρωας της εγκιβωτισμένης αφήγησης, είναι ένας από τους χιλιάδες επιστήμονες που οδηγήθηκαν από την κρίση στη λύση της μετανάστευσης. Ένας άντρας γύρω στα πενήντα, με αξιόλογες σπουδές βρίσκεται σε επαγγελματικό αδιέξοδο. Αναγκάζεται να εγκαταλείψει την πατρίδα, την οικογένεια, τους φίλους. Η νέα κατάσταση που βιώνει τον συνθλίβει συναισθηματικά. Πνίγεται. Υπερβάλλει στον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Γίνεται ευσυγκίνητος, παρορμητικός και ευάλωτος. Κάνει σκέψεις αναθεωρητικές κοιτάζοντας πίσω. Προκειμένου να αντέξει, εσκεμμένα υποβαθμίζει όσα άφησε πίσω του και αγαπάει, ενώ υπερεκτιμά και ωραιοποιεί στοιχεία από το παρελθόν του, τα οποία τον μεταφέρουν στα χρόνια της νιότης - όπου, όπως είναι φυσικό, γίνονται νέα ξεκινήματα και ελπιδοφόρες σχέσεις. Γίνεται ήρωας τραγικός. Παλεύει με δυνάμεις που τον ξεπερνούν κατά πολύ: μοναξιά, ευαισθησία, ένστικτα, αδικία, ηθική, καθήκον, όνειρα. Λυγίζει … προς στιγμήν. Κάνει σκληρή αυτοκριτική.  Εύχεται να μπορούσε να ξαναγράψει την ιστορία της ζωής του. 

Στο σημείο αυτό επεμβαίνει η τέχνη για να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Ξαναγράφει τη ζωή μας. Όλοι εμείς, οι μικροί κι ασήμαντοι, γινόμαστε χαρακτήρες ιστοριών. Και μας επιτρέπεται η πρόσβαση σε μια εκδοχή του εαυτού μας, που από καιρό τη θεωρούσαμε αδύνατη, για να μην πω νεκρή.