ΤΟ ΑΠΡΟΣΜΕΝΟ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ

Ήταν στο πρώτο ταξίδι. Στο Μέτσοβο. Τον περασμένο Φλεβάρη. Δεν ξέρω πόσο καιρό πριν είχε την ιδέα ο φακός σου να με φωτογραφήσει. Δεν το είχα καταλάβει. Εκεί βρήκε την ευκαιρία και τη χαραμάδα να τρυπώσει στη ζωή μου. Το θέμα, απλό. Ταυτόχρονα, το πιο ουσιαστικό. Ένα πορτραίτο μάνας και κόρης. Το πρώτο που έχω, το μόνο, το πολυτιμότερο. Κανείς δε με είχε φωτογραφήσει, ως εκείνη τη στιγμή με το παιδί μου! Παράξενο; Πολύ. Όσο κι αν ψάχνω, δε βρίσκω πουθενά μια φωτογραφία αξιώσεων μαζί με την κόρη μου. Όλες είναι ριπές: μια τρυφερή στιγμή που κοιμόμαστε η μια στην αγκαλιά της άλλης, μωράκι ημερών, όταν κάνει τα πρώτα της βήματα, όταν γλυστράμε για πρώτη φορά μαζί με τα πέδιλα στο χιόνι, τεσσάρων ετών… Αν ήθελα να βάλω σε κορνίζα κάποια από αυτές, δε θα έβαζα καμμία. Τις φωτογραφίες εκείνου του πρωινού, όμως, εκείνες τις πρώτες φωτογραφίες, τις δικές του φωτογραφίες, τις δικές μας φωτογραφίες θέλω να τις κάνω αφίσες και να γεμίσω όλο το σπίτι! 

Ανέκαθεν ήμουν ευαίσθητη με το θέμα της μητρότητας. Αποτελούσε για μένα και αποτελεί το Α και το Ω της ζωής μου - φαντάζομαι πως εκφράζω την πλειονότητα των γυναικών. Από τότε που συνειδητοποίησα πως μεγαλώνει μέσα μου ένα ανθρώπινο πλάσμα, έως σήμερα, που αυτό το πλάσμα είναι δεκατριών ετών, δεν υπάρχει στιγμή που να μη σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι. Η κόρη μου είναι τα πάντα για μένα. Όλη μου η ζωή χωρίστηκε στο πριν και το μετά. Ο ερχομός της με έκανε να πετάξω τον παλιό μου εαυτό και να πετάξω με τα φτερά της απόλυτης αγάπης σε έναν κόσμο γεμάτο μυστήριο και ιερότητα. Δεν ήμουνα πια μόνη, δεν ήμουν πια μόνο γυναίκα. Έγινα το αρχέγονο θηλαστικό, που μεγαλώνει και προστατεύει το μικρό του. Από τα βάθη του εαυτού μου αναδύθηκαν συναισθήματα ανείπωτης τρυφερότητας αλλά και ανομολόγητης αγριότητας. Ποτέ δε φανταζόμουν ότι μπορώ να νιώσω τόση αγάπη, ότι έχω τόση δύναμη, ότι μπορώ ακόμα και να σκοτώσω ή να θυσιαστώ για κάποιον άλλο. Μεγάλο μπέρδεμα! 

Αμέσως κατάλαβα ότι θα έδινα το μεγαλύτερο αγώνα της ζωής μου. Έπρεπε να πάρω κάποιες αποφάσεις, να σχεδιάσω τον καλύτερο δυνατό τρόπο για να τη μεγαλώσω και να τηρήσω πιστά το σχέδιό μου. Και τις πήρα. Αφαίρεσα τον εγωισμό μου, τα θέλω μου, τον τρόπο που μεγάλωσα, τη φθοροποιό επίδραση των συγγενών. Παραμέρησα το ιερατείο των φόβων, που μου υποδείκνυε τους κινδύνους που καιροφυλακτούσαν. Ευλαβικά, με απέραντη αγάπη, επιμονή και υπομονή τήρησα και τηρώ το σχέδιό μου: να μεγαλώσω έναν άνθρωπο με δικά του φτερά, φτερά μεγάλα και δυνατά για να πετάξει μια μέρα μακρυά μου, να φύγει και να κάνει το ταξίδι του στη ζωή. Έναν άνθρωπο με αυτοεκτίμηση, χωρίς τις δικές μου ανασφάλειες, έναν άνθρωπο ικανό να κυνηγήσει τα όνειρά του. Έναν άνθρωπο με ικανότητα στην απόλαυση της ευτυχίας.

Κοιτάζω ξανά και ξανά τα τέσσερα πορτραίτα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο είναι αυτό που μου αρέσει περισσότερο. Όλα είναι υπέροχα. Γυρεύω το πρόσωπό μου στο πρόσωπο της κόρης μου. Αλλά δεν υπάρχει. Δυο ομορφιές μακρυνές. Ο φωτογράφος τα βλέπει όλα, μου λέει ο εαυτός μου. Βλέπει την άνευ ορίων αγάπη της μάνας, που όμως δεν πνίγει το παιδί και το αφήνει να είναι ελεύθερο. Βλέπει την ικανοποίησή της, την κρυφή χαρά, την υπερηφάνεια της για το πλάσμα που έχει στην αγκαλιά της. Βλέπει στα μάτια της κόρης την αυτοπεποίθηση που η μάνα πάλεψε να της καλλιεργήσει. Βλέπει μια σχέση τρυφερότητας στο μεταίχμιο. Η κόρη είναι στο κατώφλι της εφηβείας, σε λίγο θα αρχίσει η σύγκρουση. Και οι δύο φαίνονται έτοιμες γι᾽ αυτό, αλλά και αποφασισμένες να παίξει η καθεμιά το ρόλο της. 

Κοιτάζω ξανά και ξανά τα τέσσερα πορτραίτα. Δεν μπορώ να πιστέψω πως έγιναν τυχαία. Αισθάνομαι ευτυχισμένη που αποτυπώθηκε αυτή η σχέση εκείνη ακριβώς τη μέρα σε εκείνο ακριβώς τον τόπο. Οι λόγοι είναι πολλοί. Έχοντας πάντοτε μια σχέση αιρετική με τη ζωή, παρακολουθούσα το παιδί μου να μεγαλώνει σαν κάτι εγγύτατο και συνάμα απόμακρο. Ο φακός έχει με επιτυχία συλλάβει αυτό το οξύμωρο. Είναι καθρέφτης αψευδής της πραγματικότητας. Όπως ήμουν και θα είμαι πάντα εγώ για την κόρη μου. Μόνο που αυτή θα με σπάσει σε χίλια κομμάτια το αμέσως επόμενο διάστημα και θα αναζητήσει άλλους καθρέφτες για να συμπληρώσει το παζλ του εαυτού της. Έτσι πρέπει να κάνει.

Συνάμα, για μένα αυτός ο τόπος έγινε μια από τις πατρίδες της ψυχής. Και οι φωτογραφίες αυτές αποδείξεις της μοιραίας συνάντησης με τον εαυτό μου. Από σύμπτωση, συνομωσία του σύμπαντος ή ιδιοτροπία της τύχης, έπλευσε στα χωρικά μου ύδατα ο δικός μου αψευδής καθρέφτης. Μου έδωσε το κλειδί για να πάω βαθύτερα μέσα μου. Και άρχισα να βλέπω καθαρά εκείνο που για μένα πάντα αποτελούσε δυσεπίλυτο αίνιγμα, την παρθένα μου εσωτερικότητα. Και μπήκα στον πειρασμό να ξαναφτιάξω το παζλ του εαυτού μου τοποθετώντας τα κομμάτια στη σωστή θέση αυτή τη φορά, σα μάνα, σα γυναίκα, σαν άνθρωπος. Ξέρω σε ποιον πρέπει να πω ευχαριστώ. Σε σένα Μάρκο.