ΚΑΤΙ ΝΑ ΓΥΑΛΙΖΕΙ...!

Εκείνο το πρωί δεν της είπε που θα πήγαινε. Ξεκίνησε πολύ νωρίς. Ήθελε να της κάνει έκπληξη. Έψαχνε κάτι. Κάτι για εκείνη. Κάτι να της χαρίσει. Δεν ήξερε τι έψαχνε. 

Τί θα της άρεσε; Είχε ακριβά γούστα!  

Περπάτησε αρκετά. Τα βήματά του μέσα στα κούφια δρομάκια μετρούσαν τα δευτερόλεπτα, μέχρι που χάθηκαν στο βουητό της πόλης που δυνάμωνε σταδιακά, όπως δυναμώνει ο ήχος ενός ξυπνητηριού. Άκουγε με τα μάτια. Πολύχρωμο χαλί οι ήχοι. Αλλού έντονες κι αλλού ξεθωριασμένες αποχρώσεις. Κάπου ανάμεσά τους, μια ιδέα χρυσάφι. Ένας νάρκισσος αθηναϊκός ήλιος κοιτάχτηκε για λίγο σε έναν αυτοσχέδιο καθρέφτη. Έκοψε το καθρέφτισμά του, όπως κόβουμε ένα λουλούδι. Και της το χάρισε.

He never said where he was going that morning. Set off very early. Wanted to syrprise her. He was looking for something . Something for her. Something to give her. He didn not know what. What would she like? She had expensive taste!

He walked a long way. His steps down the hollow alleys counting seconds till they vanished in the city buzz growing steadily - like the rising sound of a persistent alarm clock. He was listening with his eyes. The sounds a multi-colourful rug of mingling and faded shades. Somewhere among them, a touch of gold. The vain Athenian sun took a narcistic glance at himself in a make-shif looking glass. he cut off his reflection - like we cut off a blossom. And he gave it to her.