ΜΕ ΤΗ ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ ΤΑΧΥΤΗΤΑ

Ιούνιος. Κοντεύει μεσημέρι. Λιγοστεύουν οι ίσκιοι. Λιγοστεύουν και τα βήματα στο ανηφορικό πλακόστρωτο.  Η ανάσα βαραίνει. Τα χέρια ιδρώνουν. Απομακρύνονται.

Αν κουράστηκες, κάνουμε ένα γρήγορο γύρο με το τρενάκι…

Σαν παιχνίδι παιδικό φαίνεται. 

Προτιμάς μια βόλτα με την άμαξα;

Σαν παραμύθι. Δεν έχω ανέβει ποτέ. 

Πόσο κάνει; Ω! Ακριβά…όπως όλα τα διατηρητέα. 

Ας περπατήσουμε καλύτερα. Αντέχω.

Περιπατητές. Με το δικό τους ρυθμό θα μετρήσουν τα όριά τους και τα όρια της πόλης. Το περπάτημα θα τους μυήσει στο μύθο της Αθήνας. Σα να συμμετείχαν σε τελετουργική πομπή, θα τους αποκαλυφθούν σταδιακά τα σημάδια, οι οπτικές αξίες, οι αληθινοί ήρωες. Αν επιθυμούν, μπορούν να  κοινωνήσουν την ουσία, την  αντανάκλαση του εσωτερικού δυναμισμού της. Το περπάτημα θα τους προσφέρει την απόλυτη ελευθερία του παιχνιδιού. Θέτει, ωστόσο, έναν και μοναδικό κανόνα. Τη βραδύτητα.


June. Noon closing in. Falling short of shade. Steps going up the paved walk falling off as well. Breaths heaving. Palms sweating. Fading.
If tired, let’s take a quick tour on the train…
Looks like a child’s toy.
Would you rather ride on the horse carriage?
Like a fairytale. Never ridden on one.
How much for the ride? Oh! Pricey…as are all things preserved.
We’d better walk. I can take it.

Ramblers. At their own pace will they gauge their own limits and measure the city bounds. Wandering will initiate them to the myth of athens. as if they were participating in a ritual procession, the sings, the visual values, the actual heroes will be graduallydisclosed to them. Should they wish, they may partake communion of the essence, the reflection of its internal dynamics. Walking will offer them unrestricted freedom of the game. One single rule posed. A slow pace…