SPLEEN...

Spleen

Δεν ήθελε να τον κερδίσει εκείνον τον αγώνα! Δεν κουράστηκε να προσπαθεί. Ούτε απελπίστηκε να περιμένει. Όχι. Είχε μεγάλα αποθέματα δύναμης και υπομονής. Αλλά, αισθάνθηκε μέσα της την απόλυτη παρουσία του Κακού να της δηλητηριάζει την ψυχή και να τη σπρώχνει σε μια απύθμενη άβυσσο. Έπρεπε να επιλέξει. Ή θα έπεφτε στην άβυσσο ή θα έκανε πίσω. Ημίκακη δεν μπορούσε να είναι -δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να είναι κανείς στη μέση. Ποτέ δεν της άρεσαν τα ημί… Τον κοίταξε ξανά με εκείνο το σκοτεινό της βλέμμα, μέσα στην αλήθεια του. Δεν ήταν μόνος. Δεν ήταν ξεκομμένος. Ανήκε σε έναν άλλο κόσμο.  Αν τον κέρδιζε, θα έχανε τον εαυτό της. Αφοπλίστηκε. Σαν τον κυνηγό, που έχει το θήραμα ολοκάθαρα στο στόχο του, αλλά το αφήνει να φύγει. Το βλέπει μέσα στο φυσικό του χώρο, όμορφο, ζωντανό, ευτυχισμένο. Το θαυμάζει. Το λυπάται. Μπαίνει στη θέση του. Και πετάει το όπλο.