ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ

Ταπεινός Παράδεισος

[…] οἷσθ᾽ ὃτι ποίησίς ἐστί τι πολύ•

Πλάτων, Συμπόσιον, 205b8

“Είπες πως είναι κάτι παρόμοιο. Πως κάθε δημιουργία είναι ποίηση”.

Μα εγώ δε σε πίστεψα, Διοτίμα. 

Τρυπούσε το μυαλό μου ένα ψέμα που με βοηθούσε να ζω.

Μετρούσα τις λέξεις, στήνοντας το αυτί μου στην κρυφή τους μουσική.

Έλεγα πως δεν υπάρχει άλλος έρωτας σαν τον δικό μου•

έρωτας που σου χτυπάει ρυθμικά το μυαλό τα μεσάνυχτα.

Έλεγα πως μόνο ο ποιητής έχει το δικαίωμα να γεννάει από το τίποτα.

Άλλος κανείς.

Κι όμως, τώρα βλέπω μπροστά μου ζωγραφισμένη

τη γυναικεία σοφία σου. 

Βλέπω να ανθίζει μέσ᾽ στο χειμώνα ένας μαύρος κάμπος,

να γεμίζει με άνθη πυροτεχνήματα και φύλλα σκουροπράσινα.

Ασάλευτα βουνά πρασινίζουν,

ποτάμια κυλούν ανάμεσα σε βαθιά χωράφια,

ελάφια στέκονται άφοβα, πολύχρωμα πουλιά…

Ένας παράδεισος ταπεινός κάτω από τα πόδια μου.

Ιστορεί μιαν άλλη Άνοιξη που αντιπαλεύει, χαμογελώντας,

τα ανωφέλητα χτυπήματα των Χειμώνων, 

ακολουθώντας πιστά τα σχέδια της Πηνελόπης.

Στα έργα των χεριών ανθίζουν ιστορίες για τη ζωή•

εκείνη που ζούμε κι εκείνη που θα θέλαμε να ζήσουμε.

Έτσι είναι τελικά. 

Όλες οι τέχνες είναι ποίηση. Όλοι οι δημιουργοί είναι ποιητές.

Φαντάστηκε τα χρώματα χαϊδεύοντας τη ράχη των προβάτων της; 

Πόσα βήματα χρειάστηκε για να διπλώσει το μαλλί στη ρόκα της;

Πόσα χτυπήματα πεισματικά την ανάγκασαν να μείνει 

στη σκλαβιά του αργαλειού της; 

Κι όλα αυτά χωρίς να μας πει το όνομά της.