ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΑΥΤΟΥ

Σήμερα έχω γεννέθλια! Το νέο μεταδόθηκε ταχύτατα σε όλον τον κόσμο!

Όπως ταιριάζει σε μία από τα τόσα εκατομμύρια πριγκίπισσες!

Φόρεσα το καλό μου χαμόγελο -από τη γωνία λήψης που κρύβει τα ελαττώματα και δεν αφήνει να φαίνονται οι ρυτίδες.

Αλλά τι σημασία έχει; Όλοι ξέρουν την ηλικία και τις πομπές μου.

Εδώ και πολύ καιρό, σταμάτησα να τα κρύβω κάτω από το χαλάκι.

Λένε ότι είναι αγαθόν το εξομολογείσθαι.

-αλλά δεν είναι λίγο ύποπτο να εξομολογείσαι από το πρωί ως το βράδυ;

Άνοιξα διάπλατα το σπίτι μου• σάλα-τραπεζαρία ένα. Ουδέν κρυπτόν. 

Έπεσαν όλες μου οι αντιστάσεις -σταδιακά, βεβαίως.

Στην αρχή ένιωθα σαν τον καρδιοπαθή,

που βάζει το πόδι του στην παγωμένη θάλασσα.

Τώρα πια όμως, έχουν μάθει όλοι επιτέλους τι ηλικία και τι βάρος έχω, 

πόσο νωθρή, χαζή ή έξυπνη είμαι, τι ανοησίες με ορίζουν, 

ότι έχω μια ελιά στο στήθος και ούτω καθεξής – για να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα.

Με τη δέουσα ποσόστοση επιδείξεων

-μεταχειρίστηκα αποκαλυπτική ευζωία, αισθητική υπεροχή, ευφυΐα, ανακυκλωμένο χιούμορ, μια υποψία σεξουαλισμού- 

έφτιαξα όσο γίνεται καλύτερα τη φτωχή, μικρή περσόνα μου.

Και αναμένω μεγάλη ανταπόκριση στο σημερινό εορτασμό.

Όλοι έχουν ενημερωθεί αυτόματα για να με “βοηθήσουν” να γιορτάσω.

Χτυπάνε τα “κουδούνια” από νωρίς. 

Εκατοντάδες φίλοι, φίλοι των φίλων, ακόλουθοι προσφέρουν δώρα,

λουλούδια άοσμα και γλυκά με μηδέν θερμίδες,

χαμόγελα στη σειρά και άηχα φιλιά.

Ευχές, φράσεις που εξυπονοούν πολλά, ρήσεις που μου συντρίβουν την καρδιά.

Δεν προλαβαίνω να ανταποκριθώ σε τόσο κόσμο…

Όλοι τους έχουν άψογο προφίλ. 

Όλοι τους ειλικρινείς, όμορφοι, χαμογελαστοί, 

ενδεδυμένοι σύμφωνα με το προσωπικό τους γούστο, 

(άλλοι με μαγιώ και γυαλιά ηλίου, άλλοι με βραδυνό ένδυμα, άλλοι με φόρμες του σκι, 

άλλοι γυμνοί στο μισοσκόταδο),

άλλωστε δεν έχει οριστεί ενδυματολογικός κώδικας για την περίσταση.

Ο καθένας πρέπει να είναι ο εαυτός του. Αυτό είναι το ζητούμενο.

Μαζεύτηκε πολύς κόσμος! Φωνές! Φωνάζουμε για να ακούμε τη φωνή μας.

Η επικοινωνία με τους άλλους δύσβατη.

Κάθε προφίλ και μια ισορροπία τρόμου.

Πεποιημένη «εξομολόγηση», μια μικρή δόση από βιοτικό σινεμά-βεριτέ,

παρενδυσία ολκής. Ένα θέατρο της εσωτερικής ζωής.

-Γιατί, αλήθεια, να θέλω να ξεγυμνωθώ μέσα σε αυτό το τσίρκο;

Έγινα επιμελήτρια των στιγμών και των εμπειριών μου,

έγινα επιμελήτρια του εαυτού μου,

βιώνοντας ταυτόχρονα την τυραννία της αυθεντικότητας.

Τόσες ευχές! Τόσα λόγια! 

Στειρότητα μέσα από την υπερβολική γονιμότητα. 

Και έτσι η κωμωδία των αποκρύψεων διαιωνίζεται. 

Και συνεχίζω, συνεχίζουμε, ζώντας πλαστά και άτοκα, 

συνήθως μοναχικά, όπως εγώ στο εδώ και στο τώρα,

περιμένοντας πάντα έξωθεν το νεύμα που θα μας δείξει το νέο “μου αρέσει”, 

περίπου σαν τα παιδιά που κοιτάζουν τους μεγάλους 

για να δουν πότε πρέπει να γελάσουν ή να κλάψουν.

Κι ύστερα, μετά το τέλος της γιορτής, σαρώνουμε, όπως οι σκουπιδιάρηδες της αυγής, 

με ένα σκυφτό, ενοχικό delete, τους μεθυσμένους σαρκασμούς μας.

Διότι ισχύει πάντα η παλιά κουβέντα: «πρέπει να κάνεις κάτι που αξίζει να γραφτεί ή να γράψεις κάτι που αξίζει να διαβαστεί, για να ξεχωρίσεις πραγματικά.

Ακόμα και σε μια τέτοια παράλληλη πραγματικότητα,

φτιαγμένη ολοσδιόλου από αλγορίθμους.

Αυλαία, χειροκροτήματα.