a_room_of_one's_own

Σπασμένο τζάμι Η άνοιξη έφτασε και φέτος γελοία σαν ερωτική επιστολή, στολισμένη και θορυβώδης σαν αυτοκίνητο, που φέρνει τη νύφη. Τρυπά με ορμή το τσόφλι του χειμώνα. Κάποιος χτυπάει το παράθυρο με αμήχανα, ρυθμικά ντεσιμπέλ… Τρύπωσε επιδέξια κιόλας το χελιδόνι, που νοικιάζει   το σκοτεινό μου δωμάτιο. Κάτι ξέρω που αρνούμαι να επιδιορθώσω το σπασμένο τζάμι.

Το “ La Famille Express ”, το “ Παναγιώτης ” , εγώ και άλλα ναυάγια Οι πιο πολλοί θα σκέφτονται: “Τι κρίμα! Τόσο ωραία σκαριά!” Είχαμε φτιαχτεί για μεγάλα ταξίδια, πράγματι.   Ευρύχωρα αμπάρια, για μεταφορές. Πήγαμε και ήρθαμε αρκετές φορές με επιτυχία. Μεγάλα ταξίδια, βέβαια, δεν κάναμε ποτέ. Κάτι λίγα αποκομίσαμε. Κι όταν, επιτέλους, ήρθε η ευκαιρία να ταξιδέψουμε μακριά και γεννήθηκε η ελπίδα για τα μεγάλα κέρδη, μείναμε ασάλευτα, δεμένα από τις άγκυρες της φύσης και της ανάγκης (οι νόμοι τους έχουν καθολική ισχύ) Αντί να σκίζουμε τα μαύρα νερά των ωκεανών, βουλιάζουμε σε ακτές και ταπεινά αραξοβόλια, Τα σωθικά μας, λεηλατημένα από καθετί πολύτιμο κατοικήθηκαν από αχινούς “Μην αγγίζετε” Η πλώρη μας, αφυδατωμένη από τον ήλιο και τον άνεμο διψάει για κύμα και περιπέτεια. Τα κατάρτια μας, μαραμένα   δακρύζουν σε κάθε καταιγίδα. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που θαυμάζουν την ακινησία μας, έτσι ωραία που σαπίζουμε   στις πα

Σήμερα έχω γεννέθλια! Το νέο μεταδόθηκε ταχύτατα σε όλον τον κόσμο! Όπως ταιριάζει σε μία από τα τόσα εκατομμύρια πριγκίπισσες! Φόρεσα το καλό μου χαμόγελο -από τη γωνία λήψης που κρύβει τα ελαττώματα και δεν αφήνει να φαίνονται οι ρυτίδες. Αλλά τι σημασία έχει; Όλοι ξέρουν την ηλικία και τις πομπές μου. Εδώ και πολύ καιρό, σταμάτησα να τα κρύβω κάτω από το χαλάκι. Λένε ότι είναι αγαθόν το εξομολογείσθαι. -αλλά δεν είναι λίγο ύποπτο να εξομολογείσαι από το πρωί ως το βράδυ; Άνοιξα διάπλατα το σπίτι μου• σάλα-τραπεζαρία ένα. Ουδέν κρυπτόν.   Έπεσαν όλες μου οι αντιστάσεις -σταδιακά, βεβαίως. Στην αρχή ένιωθα σαν τον καρδιοπαθή, που βάζει το πόδι του στην παγωμένη θάλασσα. Τώρα πια όμως, έχουν μάθει όλοι επιτέλους τι ηλικία και τι βάρος έχω,   πόσο νωθρή, χαζή ή έξυπνη είμαι, τι ανοησίες με ορίζουν,   ότι έχω μια ελιά στο στήθος και ούτω καθεξής – για να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα. Με τη δέουσα ποσόστοση επιδείξεων -μεταχειρίστηκα αποκαλυπτική ευ

Πρακτική φιλοσοφία Έζησα μια ζωή “πρότυπο”.   Έτσι νομίζουν όλοι. Πραγματοποίησα τα όνειρα που άλλοι έκαναν για μένα.   Δούλεψα σκληρά και κέρδισα χρήματα για να μη μου λείψει τίποτε.   Δεν υπέκυψα σε συναισθηματισμούς και τέτοιου είδους ανοησίες.   Πρυτάνευε πάντα η λογική μου. Και έβρισκα πάντα τον τρόπο να αποφεύγω τις συγκρούσεις, προσπερνώντας τις λεπτομέρειες.   Κατάφερα να μείνω σταθερός στη συνήθεια και τις θέσεις μου.   Δεν άλλαξα για κανέναν λόγο.   Και όλα τα παραπάνω ήταν επιλογή μου. Δεν επέλεξα ωστόσο την αρρώστια και τώρα το θάνατο. Στην αρχή φοβήθηκα.   Ύστερα θύμωσα.   Πνίγηκα μέσα στη θλίψη. Αρνήθηκα τα πάντα. Τώρα πια νιώθω την πολυπόθητη αποδοχή.   Γαλήνεψα, μελετώντας τον θάνατο, τον δικό μου τον θάνατο. Ο καθένας γίνεται σοφός στο κρεβάτι του θανάτου. Λέω, λοιπόν, σε όποιον ενδιαφέρεται να ακούσει πως   έζησα μια ζωή πρότυπο προς αποφυγήν. Ποτέ δεν πραγματοποίησα ούτε ένα μου όνειρο. Έχασα τα γέλια κ

Θεωρία του αγγίγματος Από τη σειρά Η μητέρα της μητέρας μου Αλέξανδρος Αλεκίδης Ο χρόνος είναι ντυμένος με ρούχα σκοτεινά. Κρατάει το ρυθμό. Μετράει τις επαναλήψεις. Πόσες λἐξεις προ(σ)φέρουν τα χέρια το κάθε λεπτό; Πόσες σκέψεις τα αλλοιώνουν την κάθε μέρα; Πολύτροπα, σε κίνηση διαρκή, σε κίνηση χαρακτηριστική, προσπαθούν να ξεγελάσουν τη μοίρα. Ψυθυρίζουν γλυκά, μιλούν ασταμάτητα, κραυγάζουν απότομα. Οι κινήσεις τους ακτινοβολούν το ήθος μιας ζωής, τη ρευστή ιδιότητα του σκέπτεσθαι. Ανεπαίσθητες, διαδοχικές, γελοίες, αρμονικές, διέπονται από νόμους. Κι ας φαίνονται αυθόρμητες. Το μεγαλείο, η ευστροφία, η εμβέλεια της σκέψης αποκαλύπτονται από την εγκράτειά τους. Τα χέρια πλέκονται και ξεπλέκεται ο νους, νήμα που πάει ανάποδα στο χρόνο.   Β.Κ.

Αλέξανδρος Αλεκίδης Άτιτλο Από τη σειρά Ημητέρα της μητέρας μου 2017 Άφηνε πάντα τη βρύση να τρέξει λίγο. Ήθελε να είναι το νερό δροσερό. Σήκωσε ψηλά το ποτήρι. Το κοίταξε στο φως. Άστραφτε από καθαριότητα. Το γέμισε. Προχώρησε αργά προς το τραπέζι της κουζίνας. Άγγιξε απαλά το λινό τραπεζομάντηλο, διορθώνοντας μια μικρή λεπτομέρεια στην εφαρμογή. Κάθισε, αφήνοντας έναν ανάλαφρο αναστεναγμό. Φόρεσε τα γυαλιά της, εκείνα που έχει για να βλέπει κοντά. Το βλέμμα της έπεσε πάνω στο κέντημα. Χαμογέλασε. Δε χρειαζόταν γυαλιά, τότε, που το κέντησε. Το χάιδεψε τρυφερά σαν να ήταν κάτι ζωντανό κι ύστερα έφτιαξε με τα χάπια της ημέρας, λίγο πριν τα πιει, ένα λουλούδι. Μια μισομαδημένη μαργαρίτα… Β. Καρτάλου