a_room_of_one's_own

Έργα χειρών, έργα τέχνης Ιστορίες δεν αφηγούνται μόνο τα λόγια. Αφηγούνται και τα έργα. Αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Πολύχρωμο φόντο για γεγονότα σταθμούς στην πορεία της   ζωής. Η γέννηση, ο γάμος, ο καθημερινός μόχθος, η χαρά και ο πόνος. Υπάρχει για όλα το κατάλληλο “ένδυμα”. Μαντανίες, κουποτά σεντόνια, κοφτά ασπρόρουχα, κοπανέλια, δαντέλες, ριζοβελονιές, ανεβατά κεντητά… Τεχνικές και σχέδια που έλκουν την καταγωγή τους από την αρχαιότητα. Αντικείμενα που κραυγάζουν την αγάπη για τη ζωή, ακόμα και σε συνθήκες πιεστικές και εποχές δύσκολες. Υφές που μαρτυρούν τη δεξιοτεχνία και το μεράκι. Αποχρώσεις που μεταφέρουν τον απόηχο από το τραγούδι των κοριτσιών: Το κέντημα είναι γλέντημα, η ρόκα είναι σεργιάνι μα αυτός ο έρμος αργαλειός είναι σκλαβιά μεγάλη… Εργόχειρα . Έργα χειρών. Έργα τέχνης. Έργα σαν αυτά φέρουν τη σφραγίδα της κλίμακας αξιών που χαρακτηρίζει την Ελληνική κοινωνία και αποτυπώνουν τη δύναμη που έχει το αίσθημα της κοινότητας. Απλά, ανεπιτήδευτα, αυθεντικά. Σ

Spleen Δεν ήθελε να τον κερδίσει εκείνον τον αγώνα! Δεν κουράστηκε να προσπαθεί. Ούτε απελπίστηκε να περιμένει. Όχι. Είχε μεγάλα αποθέματα δύναμης και υπομονής. Αλλά, αισθάνθηκε μέσα της την απόλυτη παρουσία του Κακού να της δηλητηριάζει την ψυχή και να τη σπρώχνει σε μια απύθμενη άβυσσο. Έπρεπε να επιλέξει. Ή θα έπεφτε στην άβυσσο ή θα έκανε πίσω. Ημίκακη δεν μπορούσε να είναι -δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να είναι κανείς στη μέση. Ποτέ δεν της άρεσαν τα ημί… Τον κοίταξε ξανά με εκείνο το σκοτεινό της βλέμμα, μέσα στην αλήθεια του. Δεν ήταν μόνος. Δεν ήταν ξεκομμένος. Ανήκε σε έναν άλλο κόσμο.   Αν τον κέρδιζε, θα έχανε τον εαυτό της. Αφοπλίστηκε. Σαν τον κυνηγό, που έχει το θήραμα ολοκάθαρα στο στόχο του, αλλά το αφήνει να φύγει. Το βλέπει μέσα στο φυσικό του χώρο, όμορφο, ζωντανό, ευτυχισμένο. Το θαυμάζει. Το λυπάται. Μπαίνει στη θέση του. Και πετάει το όπλο.  

Ίχνη από τον “κύκλο” των Κυκλάδων Η ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή, όπως δηλώνει με απλό και σαφή τρόπο ο ποιητής Γιώργης Παυλόπουλος. Και συνεχίζει: Μερικοί κάτι βλέπουν και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν . Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε, ψάχνουνε για το κλειδί, φτιάχνουν αντικλείδια, προσπαθούν. Μάταια. Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ. Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια. (Τα Αντικλείδια, 1988) Υπάρχουν τόποι που μας αγγίζουν βαθιά. Είναι τόποι ιεροί. Πλησιάζουν την περιοχή της Ιδέας. Οι Κυκλάδες είναι ένας τέτοιος τόπος. Ένας τόπος” της καρδιάς. Ιδανικές ερωμένες. Μαγεύουν. Προκαλούν τα μάτια να βουτήξουν στα χρώματά τους, το νου να μαθητεύσει στη γεωμετρία τους, την ψυχή να σπουδάσει στην απλότητά τους. Είναι μια “πόρτα” ανοιχτή. Όλοι κοιτάζουν μέσα. Κάποιοι πλησιάζουν περισσότερο. Η πόρτα τότε κλείνει ερμητικά. Το κλειδί χαμένο.   Εραστές σε δοκιμασία οι φωτογράφοι. Περιπλανώνται. Βλέπουν. Περιμένουν την κατάλληλη