a_room_of_one's_own

Είχε την απόλυτη βεβαιότητα πως δε θα ξεχνούσε ποτέ. “Πώς είναι δυνατόν να ξεχάσει κανείς κάτι τέτοιο;” Κι όμως, ξέχασε εντελώς. Μόνο το γεγονός, όχι τα συναισθήματα. Έσκαψε ένα πηγάδι. Κρύφτηκε. Έδινε όρκους σιωπής και τους έσπαγε δύσκολα. Όλοι έλεγαν για εκείνη, “δύσκολη περίπτωση!” Απέφευγε τα αγγίγματα και τα χαμόγελα. Έμεινε στο πηγάδι για καιρό. Της άρεσε. Ξέχασε πως το έφτιαξε μόνη της. Αναρωτιόταν συχνά   πως βρέθηκε εκεί μέσα. Ήξερε πως δεν ήταν φτιαγμένη να κατοικεί σε πηγάδια. Ούτε εκ περιτροπής. Κάποιες φορές, αποφάσιζε να αναδυθεί προς την επιφάνεια. Γλυστρούσε. Κι όταν κατάφερε τελικά να βγει, δεν απομακρύνθηκε πολύ από την περίμετρο του πηγαδιού. Πάντα την καλούσε η σκοτεινή του γοητεία. Άρχισε να μπαινοβγαίνει. Σταθερότης μηδέν!   Ένιωθε πως δεν υπάρχει διαφυγή. Απελπίστηκε. Και τότε, βγήκε από μέσα της μια κραυγή. Συντονίστηκε όλη της η ύπαρξη. Θυμήθηκε. Κι άρχισε να διηγείται φωναχτά την ιστορία της. Στο όνομα των σιωπηλών κακοποιημένων κοριτσιών.

Περπατούσε άσκοπα απόψε. Η πόλη σιωπούσε μουσκεμένη. Σα βρεγμένη γάτα. Βράδυ Κυριακής. Το ψιλόβροχο ήταν ευλογία. Δρόσιζε δέρμα και μυαλό. Αυτό, καιρό τώρα αφυδατωνόταν. Σφουγγάρι κρεμασμένο στον ήλιο. Το πότιζε συστηματικά με οινόπνευμα, μέχρι να καταφέρει να το αποστειρώσει από κάθε σκέψη. Κινήθηκε σαν έντομο, σε μια φωτισμένη βιτρίνα. “Το μαύρο ξανά στη μόδα”. Πλησίασε. Οι τιμές, απλησίαστες. Το τζάμι αντανακλούσε την εικόνας της. Αντίδωρο για τη “μετάνοια” που έκανε μπροστά του. Τρόμαξε. Φορούσε ένα ρούχο δανεικό. Το δοκίμασε βιαστικά χωρίς να βγάλει εκείνο που φορούσε. “Θα το δοκιμάσω”, σκέφτηκε. “Μόνο για να διαπιστώσω αν μου ταιριάζει!” Mύριζε κλεισούρα. Κάπως μεγάλο. Της άρεσε, όμως. “Πειράζει να το κρατήσω για λίγο;   Και το κράτησε. Έτσι, φορεμένο πρόχειρα. Άρχισε να χώνει τα χέρια στις τσέπες και στα κρυφά τσεπάκια. Άφηνε μέσα εισιτήρια και αποδείξεις. Ενθύμια ευτυχίας ιδανικής. Δανεικής κι αγύριστης. Μα τί έκανε; “Άνθρωποι σαν κι εκείνη, τί τα χρειάζον

  “Quite” does not suit me. Which is why I don’t like   watered ouzo family cars sweet-talk and excuses. “Too much” does suit me. That’s why I sample spicy food, frequent crowded places, cherish passions and dreams. I also like “not at all”. Which is why I like black straight coffee, minimalism, little talk and being alone.