a_room_of_one's_own

Κουράστηκε. Αιώνες … ορθοστασίας! Έλυσε τον ιερό κόμβο. Έβγαλε το κόκκινο κραγιόν κι έβαλε κάτι πρόχειρο. Βγήκε από την τοιχογραφία. Κάθησε λίγο να ξεκουραστεί. Ακούμπησε στην ώχρα της Κνωσσού. Γύρισε το βλέμμα κι αντίκρυσε τον ουρανό της Αθήνας. Τον ήλιο της, που μιλάει μια γλώσσα φτιαγμένη μόνο από επίθετα. Του χαμογέλασε. Τον άφησε να εισχωρήσει μέσα της. Φλογερός εραστής! Τη ζωντάνεψε με τα χάδια του. Την ελευθέρωσε. Ορκίστηκε, όμως, να γυρνάει με τη λιακάδα στον ιερό της τοίχο και να ακουμπάει για λίγο εκεί. Μια “Παριζιάνα” στ᾽ Αναφιώτικα. Grew weary. Centuries of standing! Loosened the sacred knot. Removed the red lipstick and slipped into something casual. Stepped out of the wall painting and sat down to rest for a while. Leaned against the ochre of Knossos. Turned around and faced the Athens sky. her sun, speaking a language solely composed of adjectives. She smiled at him. Let him penetrate her being. Such a fiery lover! Revived her with his touch. Set her free.

Ιούνιος. Κοντεύει μεσημέρι. Λιγοστεύουν οι ίσκιοι. Λιγοστεύουν και τα βήματα στο ανηφορικό πλακόστρωτο.   Η ανάσα βαραίνει. Τα χέρια ιδρώνουν. Απομακρύνονται. Αν κουράστηκες, κάνουμε ένα γρήγορο γύρο με το τρενάκι… Σαν παιχνίδι παιδικό φαίνεται.   Προτιμάς μια βόλτα με την άμαξα; Σαν παραμύθι. Δεν έχω ανέβει ποτέ.   Πόσο κάνει; Ω! Ακριβά…όπως όλα τα διατηρητέα.   Ας περπατήσουμε καλύτερα. Αντέχω. Περιπατητές. Με το δικό τους ρυθμό θα μετρήσουν τα όριά τους και τα όρια της πόλης. Το περπάτημα θα τους μυήσει στο μύθο της Αθήνας. Σα να συμμετείχαν σε τελετουργική πομπή, θα τους αποκαλυφθούν σταδιακά τα σημάδια, οι οπτικές αξίες, οι αληθινοί ήρωες. Αν επιθυμούν, μπορούν να   κοινωνήσουν την ουσία, την   αντανάκλαση του εσωτερικού δυναμισμού της. Το περπάτημα θα τους προσφέρει την απόλυτη ελευθερία του παιχνιδιού. Θέτει, ωστόσο, έναν και μοναδικό κανόνα. Τη βραδύτητα. June. Noon closing in. Falling short of shade. Steps going up the paved walk falling

Εν αρχή δεν είναι ο λόγος. Είναι η δράση. Κάπου κρυμμένη, μια αόρατη ορχήστρα, παίζει ένα ζωηρό εμβατήριο. Δίνει τον τόνο στην ασυνάρτητη παρέλαση. Δίνει το ρυθμό στη χορογραφία του μόχθου, της ανεμελιάς, της ματαιοδοξίας. Όλοι συντονισμένοι. Στο ίδιο βήμα. Χαράζουν τα σχήματα μιας γεωμετρίας της καθημερινότητας πάνω στο τετράγωνο της μεγάλης πλατείας. Ευθύγραμμα τμήματα, τρίγωνα, κύκλους…Αφήνουν τα σημάδια τους περπατώντας. Μπορούμε να φανταστούμε το φαινομενικά ασυνάρτητο γράφημα. Ένας αχανής, αόρατος πίνακας του Πόλλοκ, φτιαγμένος από ίχνη ανθρώπινων βημάτων. Χωρίς αρχή και τέλος. Ο τελευταίος έχει το προβάδισμα. In the beginning are not words. There is action. Hidden somewhere, an invisible band plays a brisk march. Giving pace to the discordant parade. Giving rhythm to the choreography of toil, of nonchalance, of vanity. All tuned. to the same pace. Carving the shapes of a strange everyday-life geometry onto the square of the big plaza. Straight lines, triangles,