a_room_of_one's_own

“Το (γ)ράψιμο” ΘΑ ΣΕ ξεχάσω σύντομα, αγάπη μου γλυκειά, γι᾽ αυτό θα σε ντύσω με λόγια γραμμένα, ραμμένα με κλωστή από την καρδιά. Σε ύφασμα πολύτιμο καρφιτσωμένα. Προτού ξεχάσω, ή πεθάνω, ή πάω παραπέρα, θα κόβω, θα ράβω, θα σβήνω, θα γράφω, ακούραστα, νύχτα και μέρα. Ρούχο να παραδώσω στον τυπογράφο. Θα σε ξεχάσω, όπως είπα, όμως όσο θα μένω, ξάγρυπνα θα κρατάω ψαλίδια και βελόνια, να μην κρατήσω το στόμα μου ραμμένο. Ψεύτικη τσέπη σε παντελόνια. Θα σου τάξω τον όρκο μου τον πιο λατρεμένο , πουκάμισο σωσίβιο να φοράς,   με κουμπιά γερά στερεωμένο. Μαγνήτης σε καρφίτσες της χαράς. Τρυπιέμαι που ράβω χωρίς δαχτυλήθρα, μελάνι λεκιάζει το άσπρο χαρτί, κεντώντας τις λέξεις ρανίδα ρανίδα. Μετράω, να βγούνε οι πόντοι σωστοί. Αλήθεια, η αγάπη θα ήθελα να ζούσε πιο πολύ , κι εγώ στο (γ)ράψιμο να ήμουν πιο καλή. Δεν έμαθα να παίρνω· μόνο να δίνω. Δεν έμαθα να γράφω· μόνο να σβήνω. Συνομιλία με το Sonnet IV της Edna St. Vincen

Ταπεινός Παράδεισος […] οἷσθ᾽ ὃτι ποίησίς ἐστί τι πολύ• Πλάτων, Συμπόσιον , 205b8 “Είπες πως είναι κάτι παρόμοιο. Πως κάθε δημιουργία είναι ποίηση”. Μα εγώ δε σε πίστεψα, Διοτίμα.   Τρυπούσε το μυαλό μου ένα ψέμα που με βοηθούσε να ζω. Μετρούσα τις λέξεις, στήνοντας το αυτί μου στην κρυφή τους μουσική. Έλεγα πως δεν υπάρχει άλλος έρωτας σαν τον δικό μου• έρωτας που σου χτυπάει ρυθμικά το μυαλό τα μεσάνυχτα. Έλεγα πως μόνο ο ποιητής έχει το δικαίωμα να γεννάει από το τίποτα. Άλλος κανείς. Κι όμως, τώρα βλέπω μπροστά μου ζωγραφισμένη τη γυναικεία σοφία σου.   Βλέπω να ανθίζει μέσ᾽ στο χειμώνα ένας μαύρος κάμπος, να γεμίζει με άνθη πυροτεχνήματα και φύλλα σκουροπράσινα. Ασάλευτα βουνά πρασινίζουν, ποτάμια κυλούν ανάμεσα σε βαθιά χωράφια, ελάφια στέκονται άφοβα, πολύχρωμα πουλιά… Ένας παράδεισος ταπεινός κάτω από τα πόδια μου. Ιστορεί μιαν άλλη Άνοιξη που αντιπαλεύει, χαμογελώντας, τα ανωφέλητα χτυπήματα των Χειμώνων,   ακολουθώντας