a_room_of_one's_own

a day at the museum… Η Αθήνα είναι η πόλη που μας στεγάζει, μας τρέφει σωματικά αλλά και πνευματικά. Είναι μια πόλη μύησης στον πολιτισμό. Κατεξοχήν χώροι πολιτισμού είναι τα μουσεία της. Τα επισκέπτονται χιλιάδες. Πολλοί είναι οι κλητοί. Ωστόσο, για να γίνουν, κάποιοι από αυτούς, εκλεκτοί χρειάζονται κατήχηση και διδαχή από εκείνους που θεωρούν τον πολιτισμό άρτον επιούσιον. Δεν ξέρω αν το τελευταίο αποτελεί κριτήριο για να ενταχθεί κάποιος στο ιερατείο του πολιτισμού, αλλά ξέρω πως διαθέτω αυτό το χαρακτηριστικό στο έπακρο. Το πάθος μου για τον πολιτισμό θα μπορούσα να το παρομοιάσω με μια πληγή που δεν κλείνει, με μια πολυδύναμη ατέλεια που θα με συνοδεύει εφ᾽ όρου ζωής.  Κι επειδή κάθε έλλειψη υποκρύπτει βαθειά σχέση με τον ερωτισμό, ξέρω πως αυτή η πλευρά του εαυτού μου γοήτευσε και το φωτογραφικό σου φακό. Το ξέρω ότι προτιμάει το φυσικό φως, ότι λατρεύει τον καθαρό ουρανό, ότι είναι ερωτευμένος με το χρώμα της θάλασσας. Αλλά, πες μου, σε ένα χώρο που πλειοδοτεί ομο

Οι τόποι μιλούν τελευταίοι Κεντρικό Ζαγόρι Πίνδος, Λάκμωνας ή Ζυγός, Ζυγόρειον, Ζαγόριον… Ζαγόρι. Τόπος κλειστός, δύσκολος. Η φύση, όταν φτιάχνει τα φρούριά της, παραδίδει μαθήματα αρχιτεκτονικής. Ψηλά, απόκρημνα βουνά, βαθιές χαράδρες, ορμητικά ποτάμια, πυκνά δάση. Για τον άνθρωπο, όμως, δεν υπάρχει εμπόδιο που δεν μπορεί να ξεπεράσει, τόπος που δεν μπορεί να στεριώσει. Ιχνηλατώντας τη, αφουγκραζόμενος το χτύπο της καρδιάς της, παιδί της φύσης κι αυτός, βάζει στοίχημα επιβίωσης και χαράζει τις γραμμές του. Γραμμές από πέτρα. Υλικό φυσικό, σκληρό, δοκιμασμένο, σύμβολο ανθεκτικότητας κι επιμονής, σμιλεμένο με υπομονή  και κόπο, εναρμονισμένο με το φυσικό ανάγλυφο. Γραμμές που ενώνουν, γραμμές που χωρίζουν.  Κι ο φακός του φωτογράφου, τι πρέπει να διασώσει από όλα αυτά και τι να απαρνηθεί;  Τη φύση; Την ανθρώπινη ιστορία; Την πέτρα, που ανασαίνει κάτω από τον ήλιο, τρομακτικά ζωντανή και τον παρακολουθεί μέχρι και στα όνειρά του; Εδώ, η δεξιοτεχνία συναγωνίζεται τη

Το σπίτι των ονείρων μου Όταν γεννήθηκα, ζούσαμε σε ένα σπίτι στο χωριό. Διώροφο, πέτρινο, παλιό. Χτυπημένο από σεισμούς ενός αιώνα. Βαθιές ρωγμές στους τοίχους, οι πληγές του. Καταφύγιο για αράχνες κι άλλα ζωύφια. Στεκόταν όρθιο μαζί με τα δύο αδέρφια του. Τρία σπίτια χτίστηκαν στη σειρά, την ίδια εποχή. Τα Καρταλέϊκα. Σπίτια τριών αδερφών. Το δικό μας ήταν το παλιότερο. Είχε μια τεράστια ξύλινη πόρτα που πάντα αφήναμε ανοιχτή. Δεν είχε κλειδί. Το βράδυ μόνο, κλείναμε από μέσα τη σιδερένια αμπάρα. Ο κατω όροφος ήταν αποθήκη. Έμπαινα μέσα σπάνια, με ηδονικό φόβο. Μια πολύ απότομη σκάλα οδηγούσε στον πάνω όροφο. Τα πρώτα σκαλοπάτια της ήταν πέτρινα, γυαλισμένα από το χρήση. Εκεί μάθαμε για πρώτη φορά τι σημαίνει ο νόμος της βαρύτητας, εγώ κι ο αδερφός μου.  Στον επάνω όροφο κατοικούσαμε. Ο παππούς και η γιαγιά μου, οι γονείς μου κι εγώ με τον αδερφό μου. Ήταν μεγάλο σπίτι. Ένα μεγάλο δωμάτιο με καφασωτά παράθυρα, η τραπεζαρία. Έτσι το λέγαμε, αλλά δε θυμάμαι να είχε ποτέ μέσα

Η προσγείωση Μου αρέσει να κάνω ταξείδια. Άλλοτε μεγάλα, άλλοτε μικρά. Ανάλογα με την εποχή. Ανάλογα με τη διάθεση. Απολαμβάνω την προετοιμασία. Τι να πάρω μαζί μου, τι να αφήσω…Μετράω τις μέρες μέχρι την αναχώρηση. Όλο μέρες μετράω…Δε μετράω ποτέ το κόστος. Δεν είναι πάντα ανάλογο με την απόσταση. Σκέφτομαι μόνο τον προορισμό. Αν αξίζει …Σε πολλά υποσχόμενους προορισμούς, πηγαίνω πολλές φορές και συχνά. Δύσκολα τους βαριέμαι. Κάθε φορά μου υπόσχονται και περισσότερα κι εγώ τους πιστεύω… Δε με ενδιαφέρει καθόλου η διαδρομή. Δε μου αρέσει να κοιτάζω δεξιά και αριστερά από το παράθυρο. Μόνο τον προορισμό έχω στη σκέψη μου. Γι᾽αυτό το λόγο ταξιδεύω πάντα με αεροπλάνο. Με μαγεύει η διαδικασία της απογείωσης. Αισθάνομαι υπέροχα, όταν βρίσκομαι στον αέρα - ακόμα και στην περίπτωση των αναταράξεων. Φοβάμαι, ωστόσο, τις προσγειώσεις. Μου είναι πάντα δύσκολες. Η δυσκολότερη; Στο αεροδρόμιο της πραγματικότητας.

Οπτικά … επιχειρήματα Βρίσκεται μέσα σε ένα χώρο σκοτεινό, περιορισμένο, ασπρόμαυρο. Όλα δείχνουν ότι είναι ένας θάλαμος εμφάνισης φωτογραφιών. Παντού βρίσκονται εικόνες του εαυτού της, πορτραίτα ασπρόμαυρα. Καλύπτουν τους τοίχους, κρέμονται από ψηλά. Βλέμματα, μικρές λεπτομέρειες του προσώπου κι εκείνο το πονηρό χαμογελάκι… Αν έπρεπε να θυσιάσει τις τέσσερις αισθήσεις της, προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να κρατήσει μόνο μία, εκείνη τη στιγμή, θα κρατούσε την όραση! Αίσθηση επηρμένη και επιπόλαιη, άρα, επικίνδυνη. Πώς έγινε αυτό; Είχε ανάγκη πάντοτε από απτικά επιχειρήματα! Θα στοιχημάτιζα πως θα κρατούσε την αφή. Τη μάγευε ανέκαθεν η απτική γεωγραφία των πραγμάτων και των σωμάτων. Στα τυφλά, αγγίζοντας μόνο, καθώς όποια συγκίνηση δεν άγγιζε το κορμί, αδυνατούσε να την πείσει. Κάθε χάδι, κάθε άγγιγμα, ένα μικρό ή μεγάλο παυσίλυπο του αρχέγονου πόνου της. Υπόσχεση η αφή, για το αρχέγονο εις σάρκαν μία.  Τώρα όμως, την πείθουν μια σειρά από επιχειρήματα οπτικά, έργα ενός ανθρώ

Σταθμός Πελοποννήσου 1884 - 2005 Μέρος καλό για κομπογιαννίτες οι σταθμοί. Μπορούν να προσποιηθούν πως θεραπεύουνε το σύνδρομο  των αναχωρίσεων και αφίξεων. Γ. Γκούμας, Αναχαιτισμένος   30 Ιουνίου 1884. Εκείνη τη μέρα γεννήθηκα. Οι γονείς μου, Γάλλοι μηχανικοί. Μετά από πέντε χρόνια άκουσα για πρώτη φορά το σφύριγμα του Σταθμάρχη. Είδα να με πλησιάζουν αργά τα πρώτα βαγόνια καθώς τα έσερνε ασθμαίνοντας μια βαριά ατμομηχανή. Ένιωσα μέσα μου την προσδοκία του ταξιδιού. Μέσα στις ευρύχωρες αίθουσες αναμονής με τα μαρμάρινα τζάκια, τα ρετρό μωσαϊκά, τους κρυστάλλινους πολυελαίους και τα ζωγραφιστά ταβάνια… Μην χαζεύεις τα ταβάνια, θα χάσουμε το τραίνο, άκουσα μια φωνή!  Κάποιοι κατευθύνονταν βιαστικά στην αποβάθρα. Άλλοι θαύμαζαν τις βαριές ξύλινες πόρτες με τα φτερωτά χερούλια, σύμβολο του Ερμή - για να μην ξεχνάμε και το μυθικό παρελθόν μας. Μερικοί κοιτούσαν με ανυπομονησία το μεγάλο ξύλινο ρολόι στην κεντρική σάλα - κάποιον δικό τους θα περίμεναν. Και ένα ετερόκλη