a_room_of_one's_own

Σ᾽ αυτή την πόλη οι άνθρωποι, χιλιάδες χρόνια τώρα, δίνουν ραντεβού στο ίδιο μέρος. Καρφίτσες που μαζεύονται πάνω σε έναν αόρατο μαγνήτη. Μοναστηράκι. Όνομα υποκοριστικό. Ωστόσο, όλα εκεί υπογραμμίζουν την υπερβολή. Χρώματα, ήχοι, μυρωδιές… Όλες οι αισθήσεις σε υπερδιέγερση. Τα πρόσωπα τσαλακώνονται από τον ήλιο και το χαμόγελο. Τα βήματα επιβραδύνονται από το πλήθος και τα μνημεία. Δίνουν χρόνο στα μάτια να διαβάσουν ένα κομματάκι από το παλίμψηστο των Αθηνών. Ο άνεμος μεταφέρει, χωρίς λογοκρισία, επιφωνήματα θαυμασμού σε όλες τις γλώσσες. Πλέκει το καθημερινό εγκώμιο της πόλης. Και τα εξωτικά φρούτα στον πάγκο του υπαίθριου μανάβη, απόηχος εγκωμίου, “ ἐκ πάσης γης τά πάντα”… In this city people have - for thousands of years - set dates at the same place. Like pins drawn to an invisible magnet. Monastiraki. A “diminutive”. everything about it though spells “excess”. Colours, sounds, smells… All senses overstimulated. Faces wrinkled by the sun and smiling. Steps slowe

Εκείνο το πρωί δεν της είπε που θα πήγαινε. Ξεκίνησε πολύ νωρίς. Ήθελε να της κάνει έκπληξη. Έψαχνε κάτι. Κάτι για εκείνη. Κάτι να της χαρίσει. Δεν ήξερε τι έψαχνε.   Τί θα της άρεσε; Είχε ακριβά γούστα!   Περπάτησε αρκετά. Τα βήματά του μέσα στα κούφια δρομάκια μετρούσαν τα δευτερόλεπτα, μέχρι που χάθηκαν στο βουητό της πόλης που δυνάμωνε σταδιακά, όπως δυναμώνει ο ήχος ενός ξυπνητηριού. Άκουγε με τα μάτια. Πολύχρωμο χαλί οι ήχοι. Αλλού έντονες κι αλλού ξεθωριασμένες αποχρώσεις. Κάπου ανάμεσά τους, μια ιδέα χρυσάφι. Ένας νάρκισσος αθηναϊκός ήλιος κοιτάχτηκε για λίγο σε έναν αυτοσχέδιο καθρέφτη. Έκοψε το καθρέφτισμά του, όπως κόβουμε ένα λουλούδι. Και της το χάρισε. He never said where he was going that morning. Set off very early. Wanted to syrprise her. He was looking for something . Something for her. Something to give her. He didn not know what. What would she like? She had expensive taste! He walked a long way. His steps down the hollow alleys

Ήταν στο πρώτο ταξίδι. Στο Μέτσοβο. Τον περασμένο Φλεβάρη. Δεν ξέρω πόσο καιρό πριν είχε την ιδέα ο φακός σου να με φωτογραφήσει. Δεν το είχα καταλάβει. Εκεί βρήκε την ευκαιρία και τη χαραμάδα να τρυπώσει στη ζωή μου. Το θέμα, απλό. Ταυτόχρονα, το πιο ουσιαστικό. Ένα πορτραίτο μάνας και κόρης. Το πρώτο που έχω, το μόνο, το πολυτιμότερο. Κανείς δε με είχε φωτογραφήσει, ως εκείνη τη στιγμή με το παιδί μου! Παράξενο; Πολύ. Όσο κι αν ψάχνω, δε βρίσκω πουθενά μια φωτογραφία αξιώσεων μαζί με την κόρη μου. Όλες είναι ριπές: μια τρυφερή στιγμή που κοιμόμαστε η μια στην αγκαλιά της άλλης, μωράκι ημερών, όταν κάνει τα πρώτα της βήματα, όταν γλυστράμε για πρώτη φορά μαζί με τα πέδιλα στο χιόνι, τεσσάρων ετών… Αν ήθελα να βάλω σε κορνίζα κάποια από αυτές, δε θα έβαζα καμμία. Τις φωτογραφίες εκείνου του πρωινού, όμως, εκείνες τις πρώτες φωτογραφίες, τις δικές του φωτογραφίες, τις δικές μας φωτογραφίες θέλω να τις κάνω αφίσες και να γεμίσω όλο το σπίτι!  Ανέκαθεν ήμουν ευαίσθητη με το θέμα

Ποτέ δε με συγκίνησε το να τραβάω φωτογραφίες. Πάντοτε θεωρούσα τη φωτογραφική μηχανή ένα ακόμα αντικείμενο στην τσάντα μου, ένα βάρος από το οποίο όφειλα να απαλλαγώ, αν ήθελα να είμαι πιο ευκίνητη στις περιπλανήσεις μου. Ετοίμαζα ένα μικρό σακκίδιο, μοναδική μου αποσκευή, πάντα αφαιρώντας. Μοιραία, κάποια στιγμή, αφαίρεσα και τη φωτογραφική μου μηχανή, αντικαθιστώντας τη με ένα σημειωματάριο. Ελαφρύτερη άρχισα να ταξιδεύω, κρατώντας μέσα στο μυαλό, στην ψυχή μου και στις λέξεις τις εικόνες. Άλλωστε, δε με διέκρινε κανένα ιδιαίτερο ταλέντο φωτογράφου. Αυταπάτες δεν είχα. Έχτισα, λοιπόν, όλα τα ταξίδια μου, όλη τη ζωή μου, πάνω σ᾽ αυτή την κοσμοθεωρία. Ευτυχώς, είχα καλή μνήμη! Αλλά ελάχιστες φωτογραφίες. Ούτε μου άρεσε να κοιτάζω φωτογραφίες που είχαν τραβήξει άλλοι. Το έκανα, βέβαια, από ευγένεια, φυλλομετρώντας άλμπουμ. Αλλά οφείλω να ομολογήσω πως δεν έβρισκα κανένα ενδιαφέρον. Μέσα μου τους κορόιδευα για τον πολύτιμο χρόνο που ανάλλωσαν φωτογραφίζοντας και έφερνα στη μ

Η Αθήνα είναι μια πόλη που χορηγεί αφειδώς τα σκηνικά της για κάθε χρήση . Οι δρόμοι της , οι συνοικίες της , τα σπίτια , τα μνημεία της αποτελούν χώρους όπου κάθε άνθρωπος , κάτοικος ή επισκέπτης , θέλει να θεωρεί και να θεάται . Πόσο μάλλον οι εραστές της . Κάθε πάθος έχει τους Αγίους Τόπους του , τους τόπους που η καρδιά έχει χτυπήσει δυνατά . Και τους Αγίους Χρόνους του . Φύγαμε βιαστικά από την Αρχαία Αγορά εκείνο το πρωινό . Μόνοι οι δυό μας . Μάλλον οι τρεις μας , εσύ , εγώ κι η Nikon σου . Μου είχες πει , μέρες πριν , να φοράω το αγαπημένο σου φουστάνι . Ήσουν αποφασισμένος να με φωτογραφήσεις στην Πλάκα . Κάθε αντίσταση από μέρους μου θα ήταν περιττή . Οδός Θέσπιδος , αριθμός 16. Θα καθήσεις σε αυτό το σκαλοπάτι , μου είπες , και θα έχεις ύφος σοβαρό . Με πλησίασες . Φοβήθηκα πως θα μου έδινες ένα φιλί. Μου έβγαλες τα γυαλιά. Μου έφτιαξες λίγο τα μαλλιά, που είχαν ανακατωθ εί από τον αέρα και τη βιασύνη . Έμεινα με την ανάμνηση από το φευγαλέο χάδι . Ανυπεράσπιστ

Athens street photography as writing prompt,  city prose haiku  you can read in a flash What is flash fiction? Flash fiction is a storytelling form defined primarily by length - although even there, you'll find no real consensus. Ideally, flash fiction should convey a story: the reader should have a sense that events have happened and left the characters changed in some way. However, because these pieces are so short, many elements of the narrative may be revealed through implication or suggestion. Flash fiction often draws on familiar references and cultural memory to bring more information to the story than what's actually stated. This form of storytelling is intense, with lots of meaning packed into a handful of characters. Flash fiction is a relatively recent form of creative writing, and it's perfect for our low attention span society. It can be written and read in minutes or seconds - though ideally it relates a story that's more than the sum o

[...] Η απογοήτευση υπήρχε ευθύς εξαρχής στο σενάριο. Θα ᾽πρεπε να το είχα καταλάβει. Είμαστε παράξενα όντα οι άνθρωποι. Φτιάχνουμε λαβύρινθους και μετά ψάχνουμε την έξοδο από αυτούς. Όμως, οι σχέσεις των ανθρώπων, ευτυχώς ή δυστυχώς δεν είναι μια εξίσωση που τη λύνει κανείς  άπαξ. Χρειάζεται καθημερινή άσκηση για να πετύχεις σύμπτωση απόψεων, όπως η ομοιοκαταληξία στο τέλος των στίχων. Θέλει κόπο. Η συμβίωση είναι ηρωισμός, μιας άλλης τάξης μεγέθους. Η συμβατότητα είναι επίτευγμα κι η αγάπη ένα είδος υπηρεσίας, ένα εγχείρημα αυτοβελτίωσης. Στο γάμο απαιτείται θάρρος για να δείξουμε πόσο αδύναμοι είμαστε. Συχνά κουβαλάμε μέσα μας ένα θυμό, που έχουμε ξεχάσει από που προέρχεται. Κι αντί να ψάξουμε να βρούμε την αιτία του, παραμένουμε άναρθρα παιδιά.Όποιον κι αν γνωρίζαμε, στην πορεία θα αποδεικνυόταν ριζικά ατελής. Όλοι ατελείς είμαστε! Αυτό βέβαια το μαθαίνουμε πολύ αργά. Κι όταν προδίδουμε δεν είναι από αδιαφορία αλλά μάλλον το αντίθετο. Πρέπει να ενδιαφέρεσαι πολύ για το σύντροφό