ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΤΙΠΟΤΕ

Δεν είναι μόνο κάτι όμορφο που το κοιτάζω, αλλά και μια δύναμη που τη μεταχειρίζομαι. Παλιά μικροπράγματα. Άλλοτε αγαπημένα αντικείμενα αγνώστων. Αναμνήσεις, φάσεις ζωής, επιθυμίες εκπληρωμένες κι ανεκπλήρωτες. Γνώσεις του χθες, το παρελθόν που μας σημαδεύει. Πράγματα που αρνούμαστε να πετάξουμε, που τους επιτρέπουμε να στοιχειώνουν δημιουργικά τη ζωή, του παρόντος και του μέλοντός μας. Μια κουρελού φτιαγμένη από απόηχους τέρψης και οδύνης, από ίχνη ανθρώπων και ανθρώπινων στιγμών. Ετερόκλητα δοχεία ξεθωριασμένων συναισθημάτων. Αποδείξεις ματαιοδοξίας. Καταφύγια ονείρων, φόβων, επιθυμιών, αναγκών, ιδεών. Καθρέφτες αντανακλάσεων πολλαπλών. 

Αναζητώ συχνά τα μικρά τίποτε σε παλαιοπωλεία και υπαίθρια παζάρια. Εκτιμώ τον καθημερινό τους αγώνα ενάντια στη λήθη. Παλεύουν σώμα με σώμα. Πάνω τους περισσεύει η σκόνη των αναμνήσεων, η μυρωδιά των παθών, οι αποχρώσεις των αγγιγμάτων, η πατίνα των βιωμάτων. Περιμένουν υπομονετικά τους φιλοπερίεργους σαν κι εμένα. Τους ανοιχτούς σε νέες εντυπώσεις και απροσδόκητες οπτικές. Όσους εκτιμούν τα πράγματα, χωρίς να χάνονται μέσα σ᾽ αυτά. Εκείνους που κατανοούν τις ανταποκρίσεις μεταξύ των αντικειμένων, χωρίς απλά να τα καταναλώνουν. Αυτούς που βλέπουν όσα φαίνονται κι όσα δε φαίνονται και ωθούνται στην επανάχρηση. Επερωτήσεις είναι τα μικρά τίποτε σε κομμάτια της ταυτότητάς μου. Τροφοδότες νέων εκδοχών του εαυτού μου.

It’s not just something beautiful to look at, it’s a power to be handled. Old. Once some stranger’s favorite objects. memories, life phases, wishes fulfielled or not. knowledge of yesterday, the past leaving its mark on us. Stuff we refuse to dispose of, we allow to creatively hauntour lives, both our present and our future. a patchwork rag woven with echoes of delight and anguish, trails of humans and human moments. Disparate vessels of faded emotions. Evidence to vanity. Refuges of dreams, fears, yearnings, needs or ideas. Mirrors of multiple reflections.
I often seek out “little no-things” in junk shops or street flee markets. I appreciate their daily struggle against oblivion. The fight is hand-to-hand. They ooze the dust of memories, the smell of passions, the shades of touch, the patina coat of experiences. They patiently await curius people like myself. People open to new impressions and unexpected perspectives. Those valuing stuff but not losing themselves within them. Those able to perceive the respondence between objects rather than simply consume them. Those capable of seeing both the visible and invisible and are driven to reuse.

“Little no-things” are follow - up questions to fractions of my identity. Feeding new versions of myself.