Το (γ)ράψιμο

“Το (γ)ράψιμο”

ΘΑ ΣΕ ξεχάσω σύντομα, αγάπη μου γλυκειά,

γι᾽ αυτό θα σε ντύσω με λόγια γραμμένα,

ραμμένα με κλωστή από την καρδιά.

Σε ύφασμα πολύτιμο καρφιτσωμένα.

Προτού ξεχάσω, ή πεθάνω, ή πάω παραπέρα,

θα κόβω, θα ράβω, θα σβήνω, θα γράφω,

ακούραστα, νύχτα και μέρα.

Ρούχο να παραδώσω στον τυπογράφο.

Θα σε ξεχάσω, όπως είπα, όμως όσο θα μένω,

ξάγρυπνα θα κρατάω ψαλίδια και βελόνια,

να μην κρατήσω το στόμα μου ραμμένο.

Ψεύτικη τσέπη σε παντελόνια.

Θα σου τάξω τον όρκο μου τον πιο λατρεμένο,

πουκάμισο σωσίβιο να φοράς, 

με κουμπιά γερά στερεωμένο.

Μαγνήτης σε καρφίτσες της χαράς.

Τρυπιέμαι που ράβω χωρίς δαχτυλήθρα,

μελάνι λεκιάζει το άσπρο χαρτί,

κεντώντας τις λέξεις ρανίδα ρανίδα.

Μετράω, να βγούνε οι πόντοι σωστοί.

Αλήθεια, η αγάπη θα ήθελα να ζούσε πιο πολύ,

κι εγώ στο (γ)ράψιμο να ήμουν πιο καλή.

Δεν έμαθα να παίρνω· μόνο να δίνω.

Δεν έμαθα να γράφω· μόνο να σβήνω.

Συνομιλία με το Sonnet IV της Edna St. Vincent Millay