Μαργαρίτες

Αλέξανδρος Αλεκίδης
Άτιτλο
Από τη σειρά Ημητέρα της μητέρας μου
2017





Άφηνε πάντα τη βρύση να τρέξει λίγο. Ήθελε να είναι το νερό δροσερό. Σήκωσε ψηλά το ποτήρι. Το κοίταξε στο φως. Άστραφτε από καθαριότητα. Το γέμισε. Προχώρησε αργά προς το τραπέζι της κουζίνας. Άγγιξε απαλά το λινό τραπεζομάντηλο, διορθώνοντας μια μικρή λεπτομέρεια στην εφαρμογή.
Κάθισε, αφήνοντας έναν ανάλαφρο αναστεναγμό. Φόρεσε τα γυαλιά της, εκείνα που έχει για να βλέπει κοντά. Το βλέμμα της έπεσε πάνω στο κέντημα. Χαμογέλασε. Δε χρειαζόταν γυαλιά, τότε, που το κέντησε. Το χάιδεψε τρυφερά σαν να ήταν κάτι ζωντανό κι ύστερα έφτιαξε με τα χάπια της ημέρας, λίγο πριν τα πιει, ένα λουλούδι. Μια μισομαδημένη μαργαρίτα…

Β. Καρτάλου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΗ ΠΤΗΣΗ

Ο έρωτας μας ξεγέλασε,   αγαπητή Κική Πίστευα κι εγώ   όπως κι εσύ   -πολύ ωραία- το έγραψες ότι είναι ουσιαστικό Αλλά είναι ρήμα Μια λέξη αιχμάλωτη στο χρόνο Ο Ενεστώτας του ένα κομμάτι καθαρού άγχους, που μπορεί να είναι ταυτόχρονα και «τότε», Παρατατικός δηλαδή. Μέλλοντα δεν έχει Μετεωρίζεται   ανάμεσα   στον Ενεστώτα της επιθυμίας και στον Παρατατικό της φαντασίωσης Ξανά και ξανά Και πάλι από την αρχή σαν αντίλαλος   Ταξιδεύει από το σήμερα στο χθες και εύχεται να ᾽ναι μακρύς ο δρόμος. Πετάει αντίστροφα στο χρόνο Τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορεί Μα δε φτάνει πουθενά Αρνείται να κλιθεί Δεν αλλάζει Επιμένει Μας αλλάζει Μένουμε κι εμείς στο «τώρα» Η ψυχή μας   φτεροκοπά μανιασμένα, βουτώντας στο «χθες» Μια πτήση γλυκόπικρη Και -για λίγο- γινόμαστε αυτό   που προορίζεται να είμαστε: Αθάνατοι
Διαβάστε περισσότερα

ΦΟΡΕΜΑΤΑ

Εικόνα
Περπατούσε άσκοπα απόψε. Η πόλη σιωπούσε μουσκεμένη. Σα βρεγμένη γάτα. Βράδυ Κυριακής. Το ψιλόβροχο ήταν ευλογία. Δρόσιζε δέρμα και μυαλό. Αυτό, καιρό τώρα αφυδατωνόταν. Σφουγγάρι κρεμασμένο στον ήλιο. Το πότιζε συστηματικά με οινόπνευμα, μέχρι να καταφέρει να το αποστειρώσει από κάθε σκέψη. Κινήθηκε σαν έντομο, σε μια φωτισμένη βιτρίνα. “Το μαύρο ξανά στη μόδα”. Πλησίασε. Οι τιμές, απλησίαστες. Το τζάμι αντανακλούσε την εικόνας της. Αντίδωρο για τη “μετάνοια” που έκανε μπροστά του. Τρόμαξε. Φορούσε ένα ρούχο δανεικό. Το δοκίμασε βιαστικά χωρίς να βγάλει εκείνο που φορούσε. “Θα το δοκιμάσω”, σκέφτηκε. “Μόνο για να διαπιστώσω αν μου ταιριάζει!” Mύριζε κλεισούρα. Κάπως μεγάλο. Της άρεσε, όμως. “Πειράζει να το κρατήσω για λίγο;   Και το κράτησε. Έτσι, φορεμένο πρόχειρα. Άρχισε να χώνει τα χέρια στις τσέπες και στα κρυφά τσεπάκια. Άφηνε μέσα εισιτήρια και αποδείξεις. Ενθύμια ευτυχίας ιδανικής. Δανεικής κι αγύριστης. Μα τί έκανε; “Άνθρωποι σαν κι εκείνη, τί τα χρειάζον
Διαβάστε περισσότερα

Το “La Famille Express”, το “Παναγιώτης” , εγώ και άλλα ναυάγια

Το “ La Famille Express ”, το “ Παναγιώτης ” , εγώ και άλλα ναυάγια Οι πιο πολλοί θα σκέφτονται: “Τι κρίμα! Τόσο ωραία σκαριά!” Είχαμε φτιαχτεί για μεγάλα ταξίδια, πράγματι.   Ευρύχωρα αμπάρια, για μεταφορές. Πήγαμε και ήρθαμε αρκετές φορές με επιτυχία. Μεγάλα ταξίδια, βέβαια, δεν κάναμε ποτέ. Κάτι λίγα αποκομίσαμε. Κι όταν, επιτέλους, ήρθε η ευκαιρία να ταξιδέψουμε μακριά και γεννήθηκε η ελπίδα για τα μεγάλα κέρδη, μείναμε ασάλευτα, δεμένα από τις άγκυρες της φύσης και της ανάγκης (οι νόμοι τους έχουν καθολική ισχύ) Αντί να σκίζουμε τα μαύρα νερά των ωκεανών, βουλιάζουμε σε ακτές και ταπεινά αραξοβόλια, Τα σωθικά μας, λεηλατημένα από καθετί πολύτιμο κατοικήθηκαν από αχινούς “Μην αγγίζετε” Η πλώρη μας, αφυδατωμένη από τον ήλιο και τον άνεμο διψάει για κύμα και περιπέτεια. Τα κατάρτια μας, μαραμένα   δακρύζουν σε κάθε καταιγίδα. Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι που θαυμάζουν την ακινησία μας, έτσι ωραία που σαπίζουμε   στις πα
Διαβάστε περισσότερα