A DAY AT THE MUSEUM

a day at the museum…

Η Αθήνα είναι η πόλη που μας στεγάζει, μας τρέφει σωματικά αλλά και πνευματικά. Είναι μια πόλη μύησης στον πολιτισμό. Κατεξοχήν χώροι πολιτισμού είναι τα μουσεία της. Τα επισκέπτονται χιλιάδες. Πολλοί είναι οι κλητοί. Ωστόσο, για να γίνουν, κάποιοι από αυτούς, εκλεκτοί χρειάζονται κατήχηση και διδαχή από εκείνους που θεωρούν τον πολιτισμό άρτον επιούσιον. Δεν ξέρω αν το τελευταίο αποτελεί κριτήριο για να ενταχθεί κάποιος στο ιερατείο του πολιτισμού, αλλά ξέρω πως διαθέτω αυτό το χαρακτηριστικό στο έπακρο. Το πάθος μου για τον πολιτισμό θα μπορούσα να το παρομοιάσω με μια πληγή που δεν κλείνει, με μια πολυδύναμη ατέλεια που θα με συνοδεύει εφ᾽ όρου ζωής. 

Κι επειδή κάθε έλλειψη υποκρύπτει βαθειά σχέση με τον ερωτισμό, ξέρω πως αυτή η πλευρά του εαυτού μου γοήτευσε και το φωτογραφικό σου φακό. Το ξέρω ότι προτιμάει το φυσικό φως, ότι λατρεύει τον καθαρό ουρανό, ότι είναι ερωτευμένος με το χρώμα της θάλασσας. Αλλά, πες μου, σε ένα χώρο που πλειοδοτεί ομορφιά, που εκπέμπει φως πολιτισμού ανέσπερου, στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Αθηνών, γίνεται να μην μπει σε πειρασμό; Πόσο μάλλον όταν έχει να ερμηνεύσει και να αποτυπώσει τη χορογραφία ενός σώματος που εσκεμμένα γίνεται σήμα και σύμβολο ιερογλυφικό για να τον προκαλέσει! Τότε, ξεχνάει για λίγο εκείνα που συνήθως αποζητά και απλά επικεντρώνεται στην εξιστόριση ενός σωματοποιημένου πάθους. Γιατί κανένα πάθος δε ζει χωρίς τη μαγεία της όρασης. 

Πόσο άμεσα επικοινωνήσαμε εκείνη τη μέρα, εγώ κι ο φακός σου! Κατέγραψε ευλαβικά κάθε λεπτομέρεια από την κινησιολογία μου, δημιούργημα της επιθυμίας και της στέρησης μαζί, αφροδισιακή ως το κύτταρό μου. Πάγωσε το κάθε μου βλέμμα, τα ερωτικά μου νεύματα και τα χείλη μου σε ένα ατελεύτητο ψέλλισμα ύμνου. Στάθηκε στα πιο αγαπημένα μου εκθέματα. Με έβαλε σα ζωντανό λουλούδι, στο ίδιο κάδρο με τον αμφορέα του Διπύλου. Με τοποθέτησε κάτω από το διασκελισμό του Δία του Αρτεμισίου. Με ζωγράφησε δίπλα στο λατρεμένο μου έργο, το επιτύμβιο ανάγλυφο από τον Κεραμεικό, την Ηγησώ. Αλήθεια, πού το κατάλαβε ότι αυτό εκφράζει όλη μου την κοσμοθεωρία; Τη ματαιότητα των ανθρωπίνων πραγμάτων; Το χέρι μου γίνεται προέκταση του έργου και υποδεικνύει το κέντρο διαφυγής του. Η Ηγησώ στον Κάτω Κόσμο κρατάει στα χέρια της το αγαπημένο της κόσμημα. Το κοιτάζει σκεπτική τώρα που πέρασε στην απόλυτη δημοκρατία του θανάτου. Εκεί που δε χρειάζεται πια κανένα στολίδι. Μόνο αυτό το δαχτυλίδι επιθύμησε. Πόσο την καταλαβαίνω, αλήθεια. Κι εγώ στη θέση της, το μικρό μου δαχτυλίδι, που έχει μια σταγόνα Αιγαίο στο κέντρο θα είχα επιθυμήσει. Μόνος μου “κόσμος”, αυτό!

Β.Κ.